Bu günlerde bir mahallenin çay ocağına çıkıyorum.
Günlük siyaseti, zor durumda olanları ve verilen ‘göz dağlarını’ tartışıyorlar…
Yaşları altmışın üstünde olanları dinliyorum:
-“Nedir bu? En ucuz çay 10 lira! Deniz kenarında 60 – 70 TL.
Aldığımız emekli maaşıyla kaç çay içerim?”
-“Sabah kahvaltısında börek yemeyi unuttuk!”
-“Bir otlu-peynirli çörek 15 – 25 TL!”
-“Tarımın durumu, çiftçinin düştüğü durum çok vahim!”
-“Kahvede zaman geçirmek zorundayız!”
-“Tatile çıkamıyoruz!”….
Boş politik laklakları severiz biz, konuş babam konuş, günlerce aylarca yıllarca.
Bazı önemli konulara, ilgi çekmediği için kimse girmez. Kimse de yahu bizim temel sorunlarımız ne diye merak etmez.
Emekli, dar gelirli tatile çıkamıyor.
Yol parası, yeme-içme, geçim çok zor…
Hatırlayın!
Özal, “Ben insanın zengini severim” diyordu.
Onlara alkış tuttular.
Evet Özal; ihracatı teşvik etti ama milyarlarca yolsuzluk bu alanda yapıldı, taş toprak mobilya araç gereç ne varsa sanki ihraç edilmiş gibi beyan edildi ve alınan ihracat teşvikleriyle soyguncu ahlaksız namussuz zengin bir kitle yaratıldı.
Bir de devlet içinde rüşveti meşrulaştırdı:
“Benim memurum işini bilir!” Memur maaşlarını adam gibi yaşama düzeyine çıkartacağına, iş yapmak için verdiğimiz rüşveti memurlarına hediye etti.
O andan itibaren Türkiye devrilmiştir.
Bütünüyle ve her şeyiyle.
Niye şaşırıyorsunuz ki!
Bir kez mihrap yıkılınca cami de din de inanç da bu düzenin kullanışlı araçları olur.
30- 40 yıl geçti.
Özal’ın düzeni birkaç katıyla alabildiğine sürüyor.
Şimdi aynı durum ve daha ilerisini görüyoruz…
Dışa bağımlı bir ülke olduk!
Kendimiz üretip, dışa bağımlılığı bitirmek yerine, etinden- bakla gillere ve teknolojiye pek çok ürün, ithal edilmekte…
2024 yılı temmuz ayı:
Yıllıklandırılmış ithalatımız, 343,8 milyar dolar.
Keyfimiz iyice kaçtı!