Türkiye son beş yıla gelinceye kadar bugünkü gibi yoğun bir gündemle karşı karşıya kalmadı. Yeni güne uyanan her yurttaş, ‘Bugün nasıl bir gündemle karşılaşacağım acaba’ diyor.
SORULAR, SORULAR:
► Türkiye’nin başının kırk yıllık belası PKK terörü ile ilgili her gün yeni iddialar ortaya atılıyor.
“Terörsüz Türkiye” Söylemi çok cancanlı ama nereye kadar?
► Türkiye derinleşen ekonomik krizinde ciddi bir yol ayrımında. Ancak bu seferki yol, çoğu için çıkmaz sokak gibi. Yüksek faiz, sıkı para politikası, kredi musluklarının kapanması…
Geçtiğimiz ay, Konya’da kurulu 35 yıllık bir makine imalatçısı şirket kapılarını kapattı. Nedeni basit ama acı: Kredi yok, maliyet yüksek, talep daraldı.
Tekstil sektörü de benzer durumda. Sektörün başkanları her gün uyarıyor. AVM’lerde dükkânlar bir bir kapanıyor.
NEDEN?
► 2025 Nisan ayında 444 şirket konkordato talebinde bulundu. Satılık .com sitelerinde şu anda sadece İstanbul’da satışta olan ikinci el fabrika sayısı 257.
NEDEN?
► Şu anda ‘Yokluk ve yoksulluk!‘ Türkiye’nin en acil sorunu, Gıda enflasyonunda Dünya Şampiyonu iken; halkı ezen yüksek enflasyon mu?
► Milletvekilliğinde iki yılı doldurup emeklilik hakkı kazanılan ülke var mı?
► Milletvekilleri ve onların aile bireylerinin 5 yıldızlı özel sağlık kuruluşu hizmeti aldığı ve İkinci kez seçilen vekilin, emeklilikle birlikte 320. 000 TL aldığı ülke var mı?
► Diş tedavisinde 12 implantın ücretini de halkın kesesinden aldıran ülke var mı?
► THY de VIP uçup belli ücret ödeyen ülke var mı?
► TBMM lokantasında etli yemeği 55-60 lira, Yurttaşın market artıkları topladığı, çocukları okula aç gittiği, Öğrencisi 80-100 liraya tost yiyen bir ülke var mı?…
Benzer soruları soranlar çoğunlukta ama cevapları var mı?
Arşivleri hatırlayalım:
Rahmetli Ecevit ve sayın Ahmet Necdet Sezer’in şeffaf ve sade başkanlık dönemleri…
Ecevit’in aşçısı gururla anlatıyor; ‘Ecevit, Başbakanlık konutuna taşındığında, beni çağırıp “Evladım, burası benim evim ve devlet bana maaş veriyor. Bütün yediğimiz, içtiğimizin parasını benden alacaksın. Sakın ola, devletin tek zeytin tanesi boğazımızdan geçmesin. Ben de çok dikkat edeceğim ama sizden bu konuda çok hassas olmanızı rica ediyorum.” demişti. Bir gün kahvaltı yapılacak ve peynir yok. Her nasılsa ihmal etmişiz. Gittim bizzat kendisinden peynir almak için para istedim. Bütün ceplerini karıştırdı, para çıkmadı. Rahşan Hanım bir tasın içinde, o zaman iki buçuk lira vardı, buldu verdi… Gözyaşlarıma engel olamamıştım.’ (Alıntı)
‘Alım gücünü kaybeden, yoksullaşan çaresiz vatandaştan sonra sanayici de sendeliyor. Hatta sadece sendelenmekle kalmıyor; bir bir yere düşüyor’ diyenler çoğunluğu kapsıyor.
