“Umudunu yitirme; şu hayatta bir şeyin bitişi, her zaman başka bir şeyin başlamasına sebep olmuştur.” Love Happens
Bizdeki memleket havası ise gözlerimizdeki umudu öldüren nice fırtınayla dolu.
Bir kuşak yanı başımızda şu dizeleri söyledi, durdu:
“Çiğnendi, yazık, yine milletin ümmid-i bülendi/.
Kanun diye kanun diye kanun tepelendi!”
Tevfik Fikret’in artık günlük yaşamın içine oturmuş kalemi nice padişaha, sadrazama, devlet adamına ve olağanüstü mahkemelerin düzmece yargıçlarına atıfla kullanıldı, durdu.
Tarihimize bakınca; onca yasak, gözdağı, baskı, sansür, gizli sansür ve hatta satın almanın uygulanma çalışmasıyla dolu.
Dönemin padişahı, “Servet-i Fünun” dergisini Hüseyin Cahit’in Fransız yazar Lacombe’den çevirdiği “Edebiyat ve Hukuk” yazısında, “Fransız İhtilali’nden bahsediyor!” gerekçesiyle kapattı ama Tevfik Fikret’lerin önünü açtığı özgür düşünme yolunu kapatamadı!
Bu ülkenin aydınlarına, düşünen insanlarına çileli hayatı dayatmamızın ardında ne var? Nedeni çok basit!
Bu çatışma, hesaplaşma bizden daha geri ülkelerde yaşanmaz.
Çünkü onların aydınları yok denecek kadar azdır.
Genellikle de ülkelerini terk etme yolunu tutmuşlardır.
Bizde ise aydın düşmanlığı siyasal bir gelenek halini almıştır. Osmanlı’da aydınlar, sürekli olarak makalelerinde “hürriyet, müsavat, mübareze” sözcüklerini kullanırdı. Şimdi ise eş anlamlı sözcükler kullanıyoruz yazılarda:
“Özgürlük, eşitlik, mücadele…”
Ne değişti?
Değişen hiçbir şey yok.
Sürekli déjà vu gibi hayatımızda aynı eşiklerde dolanıp duruyoruz.
Şu bir gerçek; ülkemizde umudu gerçek anlamda bedel ödeyenler ayakta tuttu hep.
Onların cesaretleri önümüzü açtı. Onların sözcükleri kaldı geriye, hep sığındığımız. Onların yaşam sevdalarından sevdamıza güç katarak ilerledik.
Umudun yalnızca nefes almak sözcüğüyle bir olduğunu sandık.
Artık ekmek arası az umuda inanmıyoruz.
Bize gelecek düşlerimizi olgunlaştıran, gözlerdeki ışıltıyı(yapmacık, sahte ışıltı değil), gülümseyişleri kahkahaya çeviren bir zafer duygusuna ihtiyacımız var.
Gerçekten ‘UMUT’ sevdasına ihtiyaç var.
