Tam 40 yılını devlete adamış, devletin üst kademelerinde görev yapmış, çevresinde çok
sevilen, sayılan ve her gün camiye giden bir emekli. Her gün aynı markete gider. Gazetesini
sabahın erken saatinde alır ve her sayfasını okur.
Giyimine dikkat eden, her gün tıraşını olan tonton – çok sevimli emekli Osman amcanın
gazetede, bir gün bir haber gözüne takılır.
Kendi memleketinde ; kürsüde konuşan iktidarın tecrübelisi Mahir Ünal’a, “Kendim de
AKP’liyim, esas meselemiz işsizlik, ben açım” diye bağıran bir emekli.
Vatandaş salondan acilen çıkarılır.. Hakkında işlem yapılır.
Emekli Osman amca bu habere çok üzülür. Ama yine de merak eder. Tek kanal izlediği, tek
bir gazete okuduğu için bunlara fazla inanmaz.
Üç aylık aldığı emekli maaşıyla; “ben de aylık ev ihtiyacını” alayım diye.
Market market dolaşmaya başlar.
Tüm mahalle esnafı tanıdık. Hepsi de onu çok sever.
Esnafın biri: “Ben 35 yıllık esnafım, zirve yapan hayat pahalılığı, vatandaşları çarşı-pazara
çıkamaz hale getirdi. İnsanların akın akın alışverişe geldiği marketler boş. Esnaf, geçmişe
kıyasla satışların en az yüzde 60-70 oranında azaldığını, gelen müşterilerinde artık kiloyla
değil, 2 domates, 2 biber, yarım litre yağ alabildiklerini ve alım güçlerinin oldukça azaldığını
dile getirdi.” Der..
Etiketleri görenler, ‘Fiyatlar uçmuş' diyor. Dedikleri tek kelime bu. İnsanların alım gücü düştü,
eskisi gibi değil. Fiyatları görüp eli boş dönenler de oluyor.
Bir genç emekli: “Alım gücünde çok düşüş var. Şu anda alışveriş yaparken dükkanlara
girmeden önce fiyatları soruyoruz. Bütçemize göre alıyoruz. Akaryakıt zamlarından dolayı
dışarı çıkmıyorum. Ekonomik olarak zor dönemler geçiriyoruz. Aldığımız maaşla çarşı,
pazardaki fiyatlar arasında oran orantı hiç yok. Ayrıca maaşlara daha zam gelmeden her
şeye bir dünya zam geldi. Son akaryakıt zamlarından sonra arabamı sattım. Şu anda
metrobüs kullanıyorum. Metrobüse de zam geldi, ne yapacağımızı şaşırdık. Ne yapacağımızı
bilmiyoruz. Ortalık karışık.” Der..
Osman amca aylık ihtiyaç alışını yapmadan oradan çıkar.
Kestaneci amca köşede, mangalın üzerindeki kestaneler mis gibi kokuyor.
Önünde bir kız var. Yavaşlar duymak için konuşmalarını.
Konuşmuyorlar! Amca kıza, “Zaten satış yok, almayacaksan bir zahmet tezgahın önünü
kapatma kızım” diyor.
Ara sokaklardan birine dalar. Sokağa taşan tezgahtaki peynirlere bakarmış gibi yapar.
Kulak misafiri olur. “Cebimde 45 lira vardı hepsini verdim. Ama yine yetmedi” der.
Mevzuyu anlar. Parası yetmemiş, belli diye düşünür…
Başka bir ara sokağa girer. Orada elektrik şirketinin ödeme merkezi var. Önünde kalabalık.
Dışarıda bekleyenlere yaklaşır Herkesin elinde telefon, birileriyle konuşuyorlar. Biri telefonun
ucundakine şöyle diyor: “Evet baba evde elektrik kesik. Annem para verdi geldim açtırmak
için. Fakat geçen ay da ödenmemiş, ödemedin mi sen?” diyor!
Utanıyorum…
Başım öne eğilirken yan taraftan şu cümleyi duyuyorum: “Sen bir de şubat ayında gelecek
faturaları gör!”
Uzaklaşırken anlar ki dışarıdaki bu kalabalık faturalarını ödeyemeyip, elektrikleri kesik
olanlar!
Hiç bir şey almadan evinin yolunu tutar. Duyduklarını aklında tutup,” Bir daha çok kanallı TV
izleyeceğim. Çok farklı gazete okuyacağım “ diye kendi kendine söz verir.
