Bizi biz yapan farklılığımızı ortaya koyan, el izi gibi kişiye özel bir donanım; Özellik. Bizi biricik kılan, kimsenin bizi orada yönetemediği özgür arazimiz. Evet bu böyle lakin bu cennet vatan topraklarını tanımaz bilmez isek uçurumlarından yuvarlanmak, kayalıklarında kaybolmak, zehirli meyvelerini yemek işten bile değil. Hele bir de başka arazilerle karıştırılırsa durum biraz arap saçına dönebilir.
Öncelikle duygu ve hissi birbirinden ayırmak lazım. Duygularımız tertemizdir ruhumuzun mesajlarını taşır. Zaten verilme görevleri bu irtibat üzerinedir. Bizi uyarmak, hatırlatma yapmak, korumak, ifade etmemizi sağlamak, sahiplenmek, korunmak gibi bizi biz yapmak üzere verilmiş dinamiklerdir.
Buraya kadar güzel fakat bu duygu köklerini his kanalıyla yaşarız. Hislerimizi duygu zannetmeye başlayınca çuvallamaya doğru yol alırız. Çünkü zihnimizin çalışma sistemi öğrenmişlikler üzerinedir. Duygu kökü his kanalımıza geçmişimizde bizim hatırlamadığımız milyonlarca anların kayıtlarıyla düşer. Dolayısıyla duygularımızı değil duygularımızın yaşattığı hisleri gerçek zanederiz. İşte tam da bu sebeple ayrıştıramadığımız ya da ayrıştıramayacağımız için duygularımızı yönetmek icap eder. Evet zor bir durum. Azimli, gayretli olmalıyız. Öncelikj arazimizin bir haritasını çıkarmak. Harita çıkarırken bir sürü yüzleşme yaşarız. Çünkü illizyonlarımızla yola devam edemeyiz.Harita çıkarken bir yandan da planlama yapmalıyız. Arazi bizim. Ne yapmayı istiyorsak malzemelerimizle yapabileceklerimizi ve yapmak istediklerimizi örtüştürüp başlarız işe….sevgiyle kalın…
